Είχε φθινοπωριάσει και μια απαλή δροσιά χάιδευε τα βράδια του Σεπτέμβρη. Μα η ανθρώπινη ατίθαση καρδιά δεν ήθελε να παραδεχτεί πως το καλοκαίρι πέρασε κι έφυγε, γι’ αυτό και ο ρυθμός της καθημερινότητας εξακολουθούσε να χτυπά σε καλοκαιρινούς τόνους.
Έτσι κι εκείνο το βραδάκι της Δευτέρας, η πόλη ήταν γεμάτη ζωή. Κόσμος πολύς, συνήθως παρέες-παρέες, αλλά και άνθρωποι μόνοι, διέρχονταν την πλατεία έξω από τον προσκυνηματικό ναό του αγίου Γεωργίου του Νεομάρτυρος, στα Ιωάννινα. Κάποιοι απλώς προχωρούσαν βιαστικά κι αδιάφορα, οι περισσότεροι έκαναν δυο-τρεις φορές τον σταυρό τους, μερικοί κοντοστέκονταν ν’ ανάψουν ένα κεράκι και κάποιοι λίγοι έμπαιναν στον ναό να ασπαστούν τις εικόνες και τα λείψανα του Αγίου και να προσευχηθούν, να ακουμπήσουν για λίγο τα προβλήματά τους και να ελαφρύνει η ψυχή τους.
«Ελάτε, ελάτε εδώ κοντά!» φώναξε η κυρία Μ.Π., σχεδόν με τρεμάμενη φωνή.
«Μα, τι συμβαίνει;» αναρωτηθήκαμε όσοι βρισκόμασταν μέσα στον ναό κι αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς τη λάρνακα του αγίου Γεωργίου, από κάθε γωνιά της εκκλησίας.
«Ο Άγιός μας ευωδιάζει!!! Δεν μπορεί… Να είναι η ιδέα μου; Πλησιάστε!»
Δεν χρειάστηκε να φθάσουμε ακριβώς μπροστά στη λάρνακα, για να μεθύσουμε με μια μοναδική παραδεισένια ευωδία. Ένα άρωμα άνοιξης ή αλλιώς λιβανιού ή πιο εύστοχα αγιότητας, πλημμύρισε τον ναό. Καθώς προσκυνούσαμε, κάτι ανάμεικτο αισθανθήκαμε εκείνη την στιγμή, δέος και συγκίνηση, μαζί με χαρά κι ελπίδα, πως ο Άγιος είναι ζωντανός! Είναι δίπλα μας, έτοιμος να μας προστατεύσει, να μας αγκαλιάσει, να μας παρηγορήσει, να μας συντροφεύσει…
Στα Γιάννενα, επιβλητικό δεσπόζει απέναντι από τη γαλαζοπράσινη λίμνη το ιστορικό τους κάστρο. Τα τείχη του είναι ψηλά κι απόρθητα, για να προστατεύουν τους ανθρώπους από τους εχθρούς. Μα στην πύλη του κάστρου, στέκεται φρουρός άγρυπνος κι αήττητος ο προστάτης και πολιούχος της πόλης, ο άγιος Γεώργιος ο Νεομάρτυρας.
Μερικά μέτρα παραπέρα είναι ο τόπος που άφησε μαρτυρικά την τελευταία του πνοή και ακριβώς εκεί, στην είσοδο, είναι το προσκυνητάρι του. Μέρα-νύχτα στέκει ακούραστα για να σκεπάζει και να ενδυναμώνει τις ψυχές από τους ορατούς και τους αόρατους εχθρούς, τους υπαρκτούς και τους βλαβερούς. Αρκεί μόνο να τον εμπιστευτούμε και ταπεινά να τον παρακαλούμε. Γιατί όσο ψηλά και ασάλευτα τείχη κι αν κατασκευάσουν τα ανθρώπινα χέρια, αν στις πολεμίστρες δεν βάλουμε τους αγίους μας, με όπλα την προσευχή και την πίστη, είναι σαν να πολεμούμε σε μια χαμένη από την αρχή μάχη.
Στην καρδιά του χειμώνα, στις 17 του παγερού Γενάρη (την ημέρα που μαρτύρησε), η Εκκλησία μας τιμά τον άγιο Γεώργιο τον εν Ιωαννίνοις. Πλήθος κόσμου, ακόμη κι από άλλες πόλεις περιμένουν με λαχτάρα για να τον προσκυνήσουν, για ν’ ανάψουν μια λαμπάδα στη χάρη του και να προσφέρουν λίγα λουλούδια στη γιορτή του.
Ειλικρινά είναι θαυμαστό πως είναι πολλοί αυτοί που διηγούνται θαύματα κι εμφανίσεις του Αγίου στη ζωή τους, μέχρι και τις ημέρες μας. Σε αυτήν τη λαίλαπα της εποχής που ζούμε, οι άγιοι είναι παρόντες, προτρέποντάς μας να τους μιμηθούμε ώστε στο Μεγάλο Τραπέζι να μην μείνει καμία θέση αδειανή!
Φιλοθέη Μερκούρη-Κοσμά
Αφήστε μια απάντηση