Το ξέγνοιαστο και ανέμελο καλοκαίρι δυστυχώς για πολλούς τερμάτισε απότομα, βίαια, απαρηγόρητα, με δάκρυα…Είδαν τη ζωή και τους κόπους τους να τυλίγονται σε ένα κόκκινο πέπλο που περνώντας ρήμαξε ό,τι έβρισκε και άφησε με μαύρες στάχτες την υπογραφή του.
Δύσκολο να μη λυπηθεί κανείς αντικρίζοντας τέτοιες εικόνες από κοντά, είτε κι από μακριά, ακόμη και από τις οθόνες. Ένα «κρίμα!» ψελλίζεται παντού…Σε κάποιους βγαίνει με φωνή οργής, σε άλλους με χροιά απογοήτευσης και σε λιγοστούς με σιωπή φανερά, προσευχή, όμως, κρυφή.
«Παναγία μου, βοήθα μας!» ζητούν ικετευτικά έλεος από τη μία Μάνα.
Από τη Μάνα που βγήκε στην πρώτη σειρά στις μάχες, από την ίδια Μάνα που χαϊδεύει στοργικά τα παιδιά της που πονούν, από αυτή τη Μάνα που χαμογελά σε όσους έχουν ανάγκη από αγάπη και ναι, από αυτή την ίδια Μάνα που εμπόδισε πριν λίγες μέρες τις φλόγες να περάσουν το κατώφλι του μοναστηριού της και για άλλη μια φορά μάς θύμισε ότι οι άνθρωποι είναι αδύνατον να νικήσουν το θέλημα του Θεού, ό,τι μέσα και να χρησιμοποιήσουν.
Είναι ο μήνας της Παναγίας μας. Μια γλυκιά περίοδος, μια όαση μέσα στο θερμό καλοκαίρι! Είναι η καλύτερη ευκαιρία να απευθυνθούμε στη Μητέρα όλου του κόσμου και να τις εναποθέσουμε τις χαρές και τις λύπες μας, τις δυσκολίες και τις επιτυχίες, την ελπίδα μας.
«Εσένα Παναγία μου,
Εσένα έχω μόνο,
Εις την ελπίδα, στ’ όνειρο
Εις την χαρά, τον πόνο…»
Φιλοθέη Μερκούρη-Κοσμά
Αφήστε μια απάντηση