Αυγουστιάτικο δειλινό μπροστά στην εικόνα Της. Της πιάνω συζήτηση. Σε Εκείνην που τα λόγια Της είναι πιο σπάνια από τις σταγόνες βροχής τον μήνα της γιορτής Της.
-Τότε, στο πρώτο μήνυμα του αγγέλου, δεν τρόμαξες; Δεν ένιωσες το τρομερό της αποστολής;
-Δική Του ήταν η αποστολή, δικός Του και ο τρόπος διεκπεραίωσης. Δεν ήμουν τίποτα, μόνο είπα ναι, ολοπρόθυμα, σε ό,τι κάθε φορά μου ζήτησε.
-Και όταν ο Ιωσήφ ανακάλυψε την εγκυμοσύνη; Δεν του εξήγησες; Άφησες να σε θεωρεί φταίχτρα;
-Τι να εξηγήσω… Εκείνος που έκανε την κλήση ήξερε τι να πει και στον Ιωσήφ. Πώς θα μπορούσα να αμφιβάλλω ή να νομίζω ότι η υπεράσπισή Του είχε ανάγκη εμένα;
-Και στη Γέννηση; Δεν ευχήθηκες κάτι καλύτερο; Κάθε γυναίκα που γεννάει αξίζει μια στοιχειώδη φροντίδα. Η Μάνα του Βασιλιά του κόσμου σε ένα έρημο σπήλαιο;
-Τα γενόμενα εκείνης της νύχτας έμειναν για πάντα σιωπηλά χαραγμένα στην καρδιά μου! Δεν ξέρω τι καλύτερο θα μπορούσε να είχε συμβεί, ήταν η ομορφότερη νύχτα που έζησα ποτέ!
-Ο Συμεών στο Ναό προμήνυσε πόνους που σχίζουν την καρδιά. Αυτό πάλι πώς το δέχτηκες; Γιατί δεν παρακάλεσες τον Θεό να σε απαλλάξει; Εσένα που ευάγωγα είχες συγκατατεθεί στο σχέδιό Του;
-Ο πόνος με δυσκόλευε κι ας μην ήξερα τότε σε πόσο πόνο αναφερόταν… Σκέφτηκα μόνο ότι Εκείνος που με κάλεσε σε αυτό το έργο, με αγαπάει, πιο πολύ από όσο αγαπούσα τον ίδιο μου τον εαυτό. Και αφέθηκα στο σχέδιό Του… Τον παρακαλώ, όμως, να μη μακροημερεύει το ποτήρι του πόνου στα χείλη των ανθρώπων, να παρεμβαίνει και να γλυκαίνει τη δυσκολία, ακόμα κι όταν είναι φυσική συνέπεια…
-Στο γάμο της Κανά; Η έλλειψη κρασιού έφτανε για να ζητήσεις θαύμα;
-Έβλεπα ότι οι άνθρωποι είχαν ανάγκη εκείνη τη στιγμή… Η παρουσία Του θα έκανε το νερό κρασί, δε μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Σε βλέπω να σωπαίνεις όμως…
-Τον Σταυρό σκέφτομαι… Δεν έχω λόγια, τι να ρωτήσω για εκεί… Απλά σου ανατέθηκε ο μαθητής ως υιός. Και έτσι όλοι οι άνθρωποι, όλων των αιώνων. Γι’ αυτό στέκομαι εδώ και σου μιλάω…
-Με ανέλαβε και ως Μητέρα. Όταν Εκείνος έπαψε να είναι ορατά παρών, η αγάπη Του σαν να διαχύθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, πλημμύρα απτής παρηγοριάς από όσους Τον αγάπησαν, και όλους σας νιώθω το ίδιο δικά μου παιδιά!
-Μητέρα, απόψε στην Κοίμησή Σου τι να ζητήσω… Να συμπορεύεσαι μαζί μου στέλνοντας δίπλα μου ανθρώπους που Σε αγαπούν; Να συνδέομαι πιο στενά μαζί Σου για να προσανατολίζομαι προς τον Υιό Σου; Να ανοίγεις εσύ τον δρόμο για τη Βασιλεία Του; Σε βλέπω να περιμένεις στην πύλη…
Κάτω από τη γλύκα της ματιάς Σου, ο δρόμος μού φαίνεται πιο βατός, πιο φωτεινός, ίδιο ασημένιο μονοπάτι σαν αυτό που στρώνει η πανσέληνος στη θάλασσα του Αιγαίου παραμονές της γιορτής Σου…!
Δέσποινα Ανταράκη
Αφήστε μια απάντηση