Σήμερα, παρά ποτέ οι μαθητές έχουν ανάγκη από ασφαλείς φάρους για να οδηγηθούν, μέσα από απάνεμα περάσματα σε σίγουρα, μακρινά λιμάνια.
Αξίες διαχρονικές και αξεπέραστες τείνουν να ξεχαστούν να μπουν σε αραχνιασμένο χρονοντούλαπο και να καταχωνιαστούν σε σημείο που δεν θα τις αγγίζει κανείς.
Όλα άρχισαν πριν μερικά χρόνια. Σε κάποιους ήταν πολύ εύκολο να χτυπήσουν την παιδεία αλλάζοντας τα βιβλία της γλώσσας του Δημοτικού σχολείου. Έτσι άλλαξαν τα κείμενα των σπουδαίων παραδοσιακών συγγραφέων με μεταφράσεις ξένων συγγραφέων, με έλλειψη λογοτεχνικών στοιχείων και αξιών, έτσι ώστε ανώδυνα τα νέα φυτώρια, οι μαθητές μας να έχουν ελλείψεις στο γνωστικό, συναισθηματικό και ψυχοκινητικό τομέα.
Συγχρόνως άλλαξε η κοινωνία μας με φανερά σημάδια παρακμής και οι γονείς δεν μπορούν και δεν αντέχουν να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν να σταθούν κυριολεκτικά στα πόδια τους.
Χάθηκαν ξαφνικά και οι παππούδες και οι γιαγιάδες αυτοί που συμβούλευαν τα παιδιά με ψήγματα χρυσού, με στάλες παρηγοριάς. Που όλη τους η στάση ήταν λεβέντικη και αρχοντική και όχι του τύπου “ε και τι έγινε, δεν πειράζει…”
Έτσι τα παιδιά μένουν απαρηγόρητα και η παρηγοριά είναι ακριβή. Μια και η παρηγοριά πλέον δεν είναι η καθημερινή επαφή ψυχών αλλά το “άφημα” των παιδιών μπροστά στην τηλεόραση και τον υπολογιστή.
Το παιδί μεγαλώνει χωρίς πνευματικά στηρίγματα, χωρίς νουθεσία, χωρίς αγώνα μόνο με αγωνία και τρόμο πολλές φορές για το σήμερα και το αύριο. Χωρίς ευχαριστία και σεβασμό στους μεγαλυτέρους του, χωρίς δοξολογία προς τον δημιουργό του. Το παιδί έχει ανάγκη από αγάπη, από πνευματικό μέλι που δεν είναι τίποτα άλλο από την στάση αγάπης και στοργής του δασκάλου στην τάξη.
Εμείς οι δάσκαλοι ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. “Στώμεν καλώς” γιατί έχουμε ευθύνη, έχουμε ιερή αποστολή γιατί μας έχουν ανατεθεί ψυχές για να πλάσουμε, ώστε κάποια στιγμή να αναφωνήσουν αυτές οι ψυχούλες σαν άλλοι Αλέξανδροι “Στον πατέρα μου χρωστώ τη ζωή, στον δάσκαλο την καλή ζωή”.
Χαρά να έχετε
Αδαμαντία
Αφήστε μια απάντηση