22:15. Στο σπίτι ολοκληρώνεται η βραδινή προσευχή που γλυκαίνει σαν βάλσαμο την ψυχή. Ευλογημένη προσευχή, που δίνεις ελπίδα σε τέτοιους καιρούς! Πού θα βρισκόμασταν, άραγε, χωρίς εσένα;
23:00. Όλοι κοιμούνται. «Δόξα τω Θεώ» ψιθυρίζω και η μέρα σχεδόν έχει κλείσει. Όμως…κάτι μου λείπει. Γιατί είμαστε άνθρωποι και ως γνωστόν «ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό». Και αλήθεια, πέρα από τις επιστημονικές διατυπώσεις η ανάγκη για επικοινωνία είναι κοινό, αναντίρρητο βίωμα. Έτσι μας θέλει ο Θεός: να ζούμε σε κοινωνία προσώπων. Και μέσα από αυτήν να χτίζουμε αρχές, να δοκιμάζουμε αντοχές, να γινόμαστε καλύτεροι, ν΄ αγιαζόμαστε.
Λίγη επικοινωνία μου λείπει, λοιπόν. Όχι στο κινητό. Όχι στο facebook. Αλλά, πού;
Στο βιβλίο. Στο βιβλίο που με περιμένει στωικά στο κομοδίνο, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Που δεν απαιτεί ρεύμα -και με κεράκι διαβάζω, αν χρειαστεί-, που δεν χρειάζεται σύνδεση, που δεν «μένει» από μπαταρία. Που στέκεται δίπλα μου διακριτικά και διαχρονικά, φίλος καλός.
Το πιάνω στα χέρια μου κι ένας ολόκληρος κόσμος ανοίγεται μπροστά μου…ταξιδεύω μαζί με τον συγγραφέα σε βουνά και θάλασσες, σε σπίτια και αυλές, σε μοναστήρια και τόπους αγιασμένους…μα και σε συλλογισμούς και μονοπάτια πνευματικά. Κλαίω, γελάω, θυμώνω, προβληματίζομαι, αναπαύομαι. Πραγματικά, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΩ! Γυρνάω σελίδα και παρευρίσκομαι διακριτικά στις ζωές των ηρώων μου…τόσο όσο μου επιτρέπει ο συγγραφέας. Τόσο, ώστε να ωφεληθώ. Γι΄ αυτό έχει, πρωτίστως, φροντίσει.
Αγαπητέ συγγραφέα, συνέχισε να γράφεις. Σε πείσμα των ραγδαίων εξελίξεων, συνέχισε. Στους έσχατους καιρούς σε θέλω σύμμαχο. Χρειάζομαι το κείμενό σου ως αντίδοτο στην κούφια επικοινωνία και στην ανόητη ψυχαγωγία. Να με εμπνέει, να με παρηγορεί, να με οικοδομεί, να μου θυμίζει να παραμένω άνθρωπος.
Αγαπητέ συγγραφέα, καληνύχτα.
Σ΄ ευχαριστώ για το πολύτιμο ταξίδι.
Μαρία Ξανθάκη
Αφήστε μια απάντηση