Τα τελευταία χρόνια, ζούμε την εποχή της «αποδόμησης». Αποδόμηση στους θεσμούς, στις αξίες και φυσικά στην ιστορική έρευνα. Στόχος είναι να αμβλύνονται οι αντιθέσεις και οι διαφορές, ακόμη και σε βάρος της ιστορικής αλήθειας!
Στο πνεύμα αυτό, η Ελληνική ιστορία διδάσκεται στα σχολεία αλλοιωμένη. Πολλά θέματα υποβαθμίζονται ή και αποσιωπούνται. Ειδικά η ιστορία της Ελλάδας στην Τουρκοκρατία διδάσκεται τόσο επιγραμματικά, που οι έφηβοι συχνά συγχέουν την Τουρκοκρατία με την Μικρασιατική καταστροφή. Κι όλο και συχνότερα κυκλοφορεί η ιδέα πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν μία ευνομούμενη, πολυπολιτισμική αυτοκρατορία, που καθένας μπορούσε να ζήσει με ειρήνη και σεβασμό της διαφορετικότητάς του, αρκεί να ήταν νομοταγής και συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις!!
Θέματα όπως οι εξισλαμισμοί, το παιδομάζωμα, οι σφαγές, τα σκλαβοπάζαρα σχεδόν παραλείπονται ή αναφέρονται διακριτικά. Θέματα, πάλι, όπως η δράση των «κλεφτών» ή η συμβολή των μοναστηριών, ώστε να εμποδίσουν την εξόντωση των Ελλήνων -φυσική και πνευματική- συστηματικά αγνοούνται.
Κι όμως, παρά τα όσα «εξωραϊστικά» αναφέρονται, στα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς είχαμε 124 επαναστατικά κινήματα. Κατά μέσο όρο, κάθε τρία χρόνια ξεσπούσε κάποια τοπική επανάσταση. Και παρά το γεγονός ότι κάθε εξέγερση πνιγόταν στο αίμα, σύντομα ακολουθούσε η επόμενη. Ακριβώς, γιατί αυτή η σκλαβιά ήταν πιο αβάσταχτη από τον θάνατο.
Καιρός να πούμε στους νέους μας πώς ήταν η ζωή του «ραγιά» στους «κόλπους» της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας… όχι όπως τα φανταζόμαστε, αλλά όπως τα γράφουν αυτοί που τα έζησαν τότε…
Σταυρούλα Ζώρζου
ΥΓ: Βρείτε το σχετικό βιβλίο «Στη σκιά του πληγωμένου Μυστρά – Κρυφό Σχολειό» της Σταυρούλας Ζώρζου εδώ.
Αφήστε μια απάντηση