Καλοκαιράκι πια για τα καλά και τα πάντα γέμισαν παιδικές φωνές. Στις πλατείες, στις παραλίες, στα πάρκα, στην εξοχή πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά!
Τα κουβαδάκια ξανακύλησαν στην άμμο και τα φτυαράκια δίνουν και παίρνουν να σκάβουν, ενοχλώντας τους ηλικιωμένους της διπλανής ξαπλώστρας που γέμισαν οι πετσέτες τους άμμο. Τα παγωτά πλέον έχουν τη τιμητική τους, με τις χρωματιστές μπάλες να λιώνουν βασανιστικά πάνω στο χωνάκι και να λερώνουν τα λευκά μπλουζάκια, κάνοντας έξαλλες τις μαμάδες. Χαρούμενοι μπαμπάδες, που επιτέλους βρήκαν λίγο χρόνο να σουτάρουν με τη μπάλα και να κουνάνε ατελείωτα την κούνια στην παιδική χαρά. Μα ακόμη και τα χωριά γέμισαν από μικρά ανθρωπάκια, που τα κυνηγάει η γιαγιά να τα παχύνει και ο παππούς γίνεται συνεξερευνητής τους στις περιπέτειες της φύσης.
Και σε μια στιγμή ηρεμίας το βλέμμα μου πέφτει στο ημερολόγιο του τοίχου: Αγία Ιουλίττα και Άγιος Κήρυκος. Και το μυαλό κάνει μια περιστροφή και αναρωτιέμαι…
Πόσες φορές μανούλα ξενύχτησες κι ανησύχησες για να είναι το παιδάκι σου καλά;
Πόσες φορές πατέρα αγχώθηκες να εξασφαλίσεις τα χρήματα που απαιτούνται για τις αγαπημένες του δραστηριότητες;
Πόσες φορές εκπαιδευτικέ καμάρωσες ότι εσύ μόρφωσες τους εξυπνότερους μαθητές;
Πόσες φορές εσύ περαστικέ είδες ένα παιδάκι και σκέφτηκες μα πώς συμπεριφέρεται έτσι;
Αλήθεια, πόσες φορές κοιτάξαμε στα μάτια ένα αθώο τρίχρονο παιδάκι και αναρωτηθήκαμε: «Τι θα μπορούσα να κάνω για να γίνει μια μέρα Άγιος;»
Μα πώς… Κάτι τέτοιο δεν είναι λογικό… Το σκέφτεσαι μόνο για έναν γέροντα ή για έναν ασκητή. Κι όμως!
Ο άγιος Κήρυκος ήταν μικρός, ήτανε μόλις τριών χρονών! Η μητέρα του, η αγία Ιουλίττα, τον μεγάλωσε όχι με πλούτη, αλλά με αγάπη και προπάντων τον είχε διδάξει να έχει σταθερή κι αληθινή πίστη στον Χριστό. Πρώτη εκείνη δεν λύγισε μπροστά στον διώκτη και μετά κι ο μικρός Κήρυκος δεν φοβήθηκε, δεν δείλιασε. Ομολόγησε το όνομα του Ιησού Χριστού και κλώτσησε τον άθεο. Ύστερα από βασανιστήρια, μητέρα και γιος πέταξαν για τον Παράδεισο!
Στην ταχύρρυθμη καθημερινότητα, πιεζόμαστε να προσφέρουμε στα παιδιά το καλύτερο, το ομορφότερο, το ακριβότερο, που θα τα κάνει χαρούμενα, που θα τους εξασφαλίσει το μέλλον, που θα μας γεμίσει ικανοποίηση ότι τα καταφέραμε, μικροί και μεγάλοι.
Μην λησμονούμε τον στόχο μας. Να καθοδηγούμε τα παιδιά προς το υψηλότερο σκαλοπάτι των αρετών, προς την αιώνια χαρά.
Να η αληθινή ικανοποίηση! Από νωρίς ας ρίχνουμε τον σπόρο χωρίς να περιμένουμε άμεσα αποτελέσματα, προικίζοντάς τα με τους βίους των Αγίων.
Ας γίνουν ο καθρέφτης τους στον πνευματικό τους αγώνα!
Φιλοθέη Μερκούρη
Αφήστε μια απάντηση