«Λοιπόν, πώς το σκέφτεσαι για Πανεπιστήμιο;» ρώτησα φευγαλέα τον γιο μου λίγο πριν από τις Πανελλήνιες, σαν να τον έβλεπα κιόλας μέσα στη Σχολή. Στη συνείδησή μου το ερώτημα ήταν, βέβαια, ρητορικό.
«Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί δίνω Πανελλήνιες. Θέλω να ασχοληθώ με ..…» ήρθε η απρόσμενη απάντηση, να ταράξει τα νερά. Στα αποσιωπητικά της, ας προσθέσει ο κάθε γονιός τις επιθυμίες του δικού του παιδιού, στον βαθμό που μπορεί να γνωρίζει ή να υποψιάζεται.
Ας το παραδεχτούμε: η απάντηση εκφράζει μια αλήθεια που, νοερά έστω, μας καθηλώνει ή τουλάχιστον μας αναγκάζει να «κόψουμε» λίγο ταχύτητα. Ναι, η ζωή σήμερα είναι απαιτητική, οι συνθήκες ανταγωνιστικές. Ναι, οι ανώτερες σπουδές δίνουν εφόδια, ανοίγουν ορίζοντες, αυξάνουν τις πιθανότητες για επαγγελματική αποκατάσταση. Είναι δεδομένο…
«Και με τα όνειρά μας, τι θα γίνει;» αγωνιούν σιωπηλά τα παιδιά μας.
Όσο για εμάς τους γονείς… άλλοτε σκουπίζουμε κρυφά το δάκρυ από τα μάτια μας, μιας και το ξέρουμε πως μάλλον δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ –ας είμαστε ρεαλιστές.
Συχνά κάνουμε πως δεν ακούσαμε αφού… «δεν υπάρχει χρόνος για συναισθηματισμούς, ένας είναι ο στόχος “μας” τώρα!»
Δόξα τῷ Θεῷ υπάρχουν και φορές που εναποθέτουμε όλα αυτά τα «ακατόρθωτα» των παιδιών μας στα πόδια του Εσταυρωμένου, ψιθυρίζοντας: «Εσύ ξέρεις, Κύριε. Μην τα αφήσεις…»
Και τότε –και μόνο τότε– παίρνουν όλα τον δρόμο τους.
Με την αγάπη Του, απόλυτο δεδομένο.
Μαρία Ξανθάκη
Αφήστε μια απάντηση