«Θέλω να σωθώ. Θέλω να πάω στον Παράδεισο, κοντά Σου, Θεέ μου…» φωνάζει η λογική μου.
«Θεέ μου, βάλε σε παρακαλώ όλους τους ανθρώπους στον Παράδεισο, κοντά Σου, να είναι ευτυχισμένοι στην αγάπη Σου. Εμένα άσε με τελευταίο. Και να μην χωρέσω, δεν πειράζει. Αρκεί να σωθούν οι αδελφοί μου» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω να αγωνίζομαι για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος, πιο χρήσιμος, πιο φωτεινός…» φωνάζει η υποτιθέμενη μετάνοια μου.
«Θεέ μου, ένα άχρηστο κονσερβοκούτι είμαι, που φαντάζει πολύτιμο επειδή πέφτει πάνω του το Φως της Αγάπης Σου» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω να είμαι υγιής, Θεέ μου. Κι εγώ και η οικογένειά μου. Προστάτεψέ μας, σε παρακαλώ, από κάθε κακό…» φωνάζει η φοβία μου.
«Θεέ μου, κάνε μου μια χάρη. Πάρε τον καρκίνο από τους οικογενειάρχες που υποφέρουν και βάλ’ τον πάνω μου. Πάρε την αϋπνία από τους νέους και δώρισέ τη μου. Άφησε εμένα να πονάω, να ξαγρυπνάω, για να ελαφρώσω κάποιον που δεν μπορεί» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω να Σου μιλώ, Θεέ μου, αλλά δώσε μου ένα σημάδι να καταλάβω ότι με ακούς, ότι δεν είμαι μοναχός στο διάβα της ζωής…» φωνάζει η ανασφάλειά μου.
«Θεέ μου, με τον ασύρματο της προσευχής συντονισμένο στη συχνότητα του Ουρανού, δεν σταματώ να Σου μιλώ, όχι βέβαια για μένα, αλλά για τους αδελφούς μου. Ξέρω πως με ακούς. Το νιώθει η ψυχή μου ολόκληρη που καίγεται από τον θείο έρωτα της παρουσίας Σου» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω, Θεέ μου, αποδείξεις, στοιχεία, θαύματα. Κάτι, ο,τιδήποτε, να νιώσω την παρουσία Σου…» φωνάζει η απιστία μου.
«Θεέ μου, ακόμα κι αν δεν ήσουν Θεός και ήσουν ένας πολύ καλός άνθρωπος, και μόνο που θυσιάστηκες για μένα, που σταυρώθηκες για μένα, που έχυσες το Αίμα Σου για μένα, αξίζει, όχι μόνο να Σε αγαπώ, όχι μόνο να Σε πιστεύω, αλλά να Σου αφιερώσω τη ζωή μου ολάκερη» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω, Θεέ μου, να μην ρωτώ, να μην ανησυχώ, να μην αμφισβητώ, να μην αγχώνομαι. Μα γιατί τόσες πολλές δοκιμασίες;» φωνάζει ρωτώντας η καλοπέρασή μου.
«Θεέ μου, Δόξα Σοι. Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος. Υπεραγία Θεοτόκε, σκέπε ημάς» προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
«Θέλω, Θεέ μου, να νηστεύω, να ψέλνω, να κάνω μετάνοιες, να έχω ηρεμία, υπακοή, να τρέχω για Σένα, αλλά είμαι πάντα τόσο αδύναμος, τόσο κουρασμένος…» φωνάζει η δικαιολογία του εγωισμού μου.
«Θεέ μου, αν τα μικρά μυρμήγκια νηστεύουν και τρώνε το μισό λουκούμι κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αν τα αηδόνια δεν σταματούν να ψέλνουν μαζί μου το Χριστός Ανέστη, αν μια σαύρα σκύβει ταπεινά το κεφαλάκι της για να κάνει μετάνοια, αν τα άγρια φίδια και τα τσακάλια ημερεύουν και μόνο με το όνομά Σου, αν ο μικρός κοκκινολαίμης, ο Όλετ, γίνεται υποτακτικός στο αγιορείτικο περιβόλι, αν ο καταπράσινος βάτραχος, ο Μπαγιούμ, τρέχει στην κορυφή του λόφου για να σταθεί με προσοχή μπροστά σε έναν ξύλινο σταυρό… εμείς, τα δημιουργήματά Σου, δεν θα Σου δωρίσουμε αγάπη αρχοντική, λιβανισμένη, ανύστακτη κι ηλιόλουστη;» συνεχίζει να προσεύχεται ο άγιος Παΐσιος.
Αξίωσε μας, Θεέ μου, να Σου δωρίσουμε αυτή την αγάπη την αγιασμένη, τη μυρωμένη, και κρατώντας από το χέρι τον ασυρματιστή της καρδιάς μας, τον άγιο Παΐσιο, να καθαρίσουμε τα παράσιτα του εγωισμού μας, για να συντονιστούμε όλοι μαζί στη συχνότητα της προσευχής, της προσφοράς, της αλήθειας… Στη συχνότητα του Παραδείσου…
Νικολέττα Σκάλκου-Διαμαντίδη
Αφήστε μια απάντηση