Μνήμη αμνήμων

– Ήρθαμε, γιαγιάκα μου!
– ……
– Τι κάνεις; Πώς είσαι σήμερα;
– ……

Την κοίταξες με τόση αγάπη τη γιαγιά σου και με τόσο πόνο. Όχι, δεν σου απαντούσε σε τίποτα. Όχι, όχι, δεν είχε κάτι μαζί σου. Απλά… τα χρόνια που πέρασαν από πάνω της είχαν κουράσει και το σώμα και το μυαλό, και να μιλάει δεν θυμόταν, ούτε μπορούσε..

Σε είδα που ετοίμασες το μεσημεριανό. Το νερό, το πιάτο με το φαγητό, τα χάπια μέσα στην χαρτοπετσέτα, όλα στον δίσκο.

-Έλα, γιαγιά, και τη βοήθησες να ανασηκωθεί, γιατί ούτε αυτό το θυμάται. Έχει πολύ καιρό που δεν θυμάται ούτε εσένα, ούτε το σπίτι της. Δεν θυμάται πώς περπατάς, πώς τρως και σίγουρα δεν θυμάται πού βρίσκεται. Σε κοιτάει μονίμως με ένα απορημένο και χαμένο βλέμμα.

-Έλα γιαγιά. Θα φάμε τώρα. Κάνε τον σταυρό σου. Θα τον κάνεις; λες έτσι, κάτι για να πεις.

Και τότε… η γιαγιά σου, που δεν θυμόταν τίποτα, ούτε εσένα, ούτε το ίδιο το όνομά της, σήκωσε το δεξί χέρι με ενωμένα τα τρία δάχτυλα και μεγαλοπρεπώς σχημάτισε στο γεροντικό της σώμα τρεις φορές το σημείο του σταυρού…

Σε είδα που την κοίταξες με τόση αγάπη και με τόσο θαυμασμό τη γιαγιά σου. Όχι, η γιαγιά σου δεν θυμόταν τίποτα απολύτως. Αλλά τον σταυρό της τον θυμόταν…

Μαρία Νουβάκη–Κωνσταντίνου