Παναγία μία και μοναδική. Όταν ακούγεται το όνομά της γλυκαίνονται τα χείλη, ομορφαίνει η έκφραση, αγαλλιάζει η ψυχή του ανθρώπου.
Μία είναι η μεγάλη Μάνα, το τελειότερο δώρο του Θεού σε όλον τον κόσμο.
Δεν μας άφησε λόγια γραπτά ή προφορικά. Μας άφησε το παράδειγμα της ζωής της, μας άφησε την ταπείνωση της Χάρης του Θεού μέσα σε μια αγκαλιά αγάπης παραδεισένιας.
Η Παναγία μας, η Μάνα του Χριστού και μάνα μας… δεν έλεγε αλλά «έκανε», αντίθετα με μας σήμερα που όλο λέμε όμως δεν «κάνουμε». Γι’ αυτό και τα αποτελέσματά μας είναι μπερδεμένα, είναι δυσκολεμένα.
Εμείς τρέχουμε αλλά δεν προλαβαίνουμε…
Εμείς φωνάζουμε, νευριάζουμε και δεν ησυχάζουμε.
Εμείς αγχωνόμαστε και αγωνιούμε.
Εμείς βάζουμε μπροστά το «εγώ» και δεν τελειώνουμε ό,τι αρχίσαμε.
Εμείς ψαχνόμαστε και δεν χαιρόμαστε.
Εμείς μιλάμε, συμβουλεύουμε τα παιδιά μας και δεν τα εμπιστευόμαστε σ’ Εκείνη. Τα ζαλίζουμε πολλές φορές με χίλιες δυο λέξεις και αυτά αντιδρούν ενώ εμείς τα «χάνουμε».
Τα υψωμένα χέρια και τα λυγισμένα γόνατα κάνουν θαύματα. Η Μεγαλόχαρη περιμένει αυτό από εμάς, μια κίνηση, μια παράκληση, έναν χαιρετισμό για να ανταποκριθεί πρόθυμα στον πόνο μας, στη χαρά μας, στην επιθυμίας μας, στην ελευθερία μας.
«Παναγιά μου» φώναζαν οι άγιοι και γέμιζε η καρδούλα τους με τη Χάρη της.
Ας απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη και σιγουριά σ’ Αυτήν που ξέρει, σε Αυτήν που μπορεί, σε Αυτήν που ακούει τις προσευχές εκείνων που σιωπούν, εκείνων που δεν έχουν λόγια να της πουν, εκείνων που η ψυχή τους είναι γονατισμένη και έχει γίνει ένα με το χώμα. Και αυτή ακούει τους φόβους και τους αναστεναγμούς τους κρυφούς και τους φανερούς.
Ζούμε χρόνια δύσκολα, γεμάτα καταναλωτισμό, φιλαυτία, βία, χρόνια γεμάτα εκτρώσεις, ομοφυλοφιλία, κακία… Αυτά τα χρόνια έχουμε χρέος ν’ αντισταθούμε με προσευχή και με πράξεις αγάπης.
Έχουμε χρέος να φυλάξουμε Θερμοπύλες, διατηρώντας τις ελληνορθόδοξες παραδόσεις μας και τις ηθικές μας αξίες. Να γίνουμε αληθινοί άνθρωποι θυσίας και να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.
Ας πιαστούμε από την προσωπικότητα, από την αγιότητα, από το σκεύος εκλογής του Θεού απλώνοντας τη Χάρη της στη ζωή τη δική μας, των παιδιών μας, του έθνους μας.
Μπροστά σε ένα θαυματουργό εικόνισμά της ας κάνουμε ένα άνοιγμα ψυχής και τότε η Πλατυτέρα θα γίνει η καλύτερη συντροφιά στη μοναξιά, η καλύτερη παρηγοριά στους φόβους και τα αδιέξοδα, στη θλίψη και σε κάθε είδους δυσκολία. Θα γίνει η Μεσίτρια στη μετάνοια, στην εγκράτεια των παθών. Θα γίνει η Ελεούσα και η Γιάτρισσα την αρρώστια, θα γίνει η Γοργοϋπήκοος και Παραμυθία σε οτιδήποτε της εμπιστευθούμε. Θα γίνει η Εγγυήτρια της ζωής μας.
Παναγία μου, εσύ που είσαι στον θρόνο της μεγαλοσύνης του Θεού, εσύ που στον γάμο της Κανά έδειξες την αγάπη σου ακόμα και στην έλλειψη του κρασιού, εσύ που δεν εγκατέλειψες ποτέ το ανθρώπινο γένος, ρίξε και σε μας που δεν το αξίζουμε ένα βλέμμα ιλαρό, ένα βλέμμα συμπαθείας τις κρύες και ανήλιες μέρες που ζούμε και άσε μας να σε φωνάζουμε μέσα στις αναρίθμητες εκκλησιές και στα ασβεστωμένα εξωκλήσια, μπροστά στις χαριτόβρυτες εικόνες σου, με δακρύβρεχτους χαιρετισμούς, με δοξολογικές παρακλήσεις.
Συγχώρα μας για τα πολλά λάθη που κάνουμε και γίνε έλεος σωτηρίας!
Αφήστε μια απάντηση