Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το καινούργιο βιβλίο των Εκδόσεών μας «Πώς θα μάθεις να προσεύχεσαι» του οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.
Κάθε ανάβαση του νου και της καρδιάς στον Θεό είναι μια αληθινή προσευχή. Αν το κάνετε αυτό εν μέσω των εργασιών σας, τότε και προσεύχεστε. Θυμάμαι ότι στα γραπτά του Μεγάλου Βασιλείου το ερώτημα πώς μπορούσαν να προσεύχονται αδιαλείπτως οι Απόστολοι επιλύεται ως εξής: εκείνοι συλλογίζονταν τον Θεό κατά τη διάρκεια όλων των εργασιών τους και ζούσαν σε αδιάκοπη υποταγή στον Θεό. Αυτή η κατάσταση του πνεύματος ήταν η αδιάλειπτη προσευχή τους. (…)
Ένας γέροντας, όταν κάποτε του έφεραν κάποιο φαγητό ετοιμασμένο από κάποιον άλλο, είπε: «Πόσο άσχημα μυρίζει!», ενώ αυτό που του είχαν φέρει ήταν πάρα πολύ καλό στο περιεχόμενο. Όταν τον ρώτησαν: «Πώς κι έτσι;», εκείνος εξήγησε ότι αυτό που του είχε σταλεί δεν προερχόταν από καλό άνθρωπο και δεν είχε παρασκευαστεί με αισθήματα καλά. Έτσι και κάθε έργο επενδύεται μ’ εκείνα τα αισθήματα, με τα οποία πραγματοποιείται. Κι εκείνοι που έχουν αγνά αισθήματα το αντιλαμβάνονται αυτό. Προκύπτει λοιπόν ότι όπως από τα υγιή άνθη εκπορεύεται καλή μυρωδιά, έτσι και από τα έργα που πραγματοποιούνται με καλή διάθεση αναδύεται η ευωδία τους και ανεβαίνει προς τα ουράνια, όπως το θυμίαμα από το καντήλι. Νά μια ακόμα προσευχή.
(Επιστολή 555, Τόμος 4, σελ. 8-9)
Αφήστε μια απάντηση