Βρισκόμαστε στον Γολγοθά. Έχουν προηγηθεί η Σύλληψη, η Ανάκριση, η Φραγγέλωση, οι Εμπτυσμοί, η Κόκκινη Χλαμύδα και το Ακάνθινο Στεφάνι, τα Καρφιά, η Δίψα, ο Πόνος, οι Γέλωτες, οι Ύβρεις… Ο ανήφορος, όμως, τραβάει ακόμη σε μάκρος. Οι δύο ληστές αρχικά συμβάλλουν στο βαρύ κλίμα, καθώς ενώνουν τις φωνές τους με τα «Ουά» του έξαλλου πλήθους. Όχι για πολύ, όμως… Και όχι και οι δύο…
Ο ένας διαφοροποιείται. Προβληματίζεται. Ευαισθητοποιείται. Και σαν άλλος Σαούλ, τα λέπια απ’ τα πνευματικά του μάτια πέφτουν. Και βλέπει καθαρά. Ο συγκλονισμός του, η αυτομεμψία, η ομολογία του περί της αθωότητας του Αθώου, χτίζουν σκαλοπάτια ανόδου που, τρέμοντας, κάθιδρος και πονεμένος, τα παίρνει ένα-ένα. Ώσπου φτάνει στο κεφαλόσκαλο του «Μνήσθητι» και χτυπά διστακτικά την πόρτα του Παραδείσου.
Μέχρι εκεί μπορούσε να φτάσει. Ο λόγος ανήκε πια στον Οικοδεσπότη, σε Εκείνον που ορίζει τον Παράδεισο. Κι ο σιωπηλός Ιησούς, που δεν άρθρωνε λέξη ούτε κι όταν του δινόταν η ευκαιρία να προστατεύσει τον εαυτό Του, απλώνει το τρυπημένο, το καταματωμένο χέρι Του και πιάνει το χέρι του Ληστή, του πρώτου οικιστή του Παραδείσου, που με αντικλείδι το «Μνήσθητι» άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου!
Ο Ληστής δεν παραβιάζει την είσοδο. Ούτε μπαίνει μόνος του. Χέρι-χέρι εισέρχεται με τον Νοικοκύρη, σαν αγαπητός προσκεκλημένος, φίλος καρδιακός. Και ομοτράπεζος Εκείνου που την τελευταία στιγμή του έδωσε σημασία, του μίλησε με Αγάπη.
Η σκηνή αυτή αποκτά διαστάσεις πολύ ιδιαίτερες, όταν τολμήσουμε να φανταστούμε τον Κύριο να απευθύνει τα λόγια ετούτα σε μας, προσωπικά. Όταν σκεφτούμε το πιο ρεαλιστικό πράγμα στη ζωή μας: το τέλος της. Τι θα έχουμε κρατήσει απ’ ό,τι ζήσαμε; Τι θα σκεφτόμαστε τη στιγμή του τέλους;
Ότι δεν έχει πια σημασία τίποτα απ’ ό, τι μας συνέβη ποτέ! Ότι το τέλος μας δε μας φοβίζει πια! Πόσο μικρά, ασήμαντα, ανάξια λόγου φαντάζουν όλα μας τα προβλήματα μπροστά σε μια τέτοια διαβεβαίωση! Το βλέμμα Του να μας στυλώνει την καρδιά και το Χέρι Του να μας τραβά με σταθερότητα. Η απόλυτη αίσθηση ασφάλειας. Ρητά και κατηγορηματικά «σήμερα, στον Παράδεισο, μαζί Του»!!! Το Αιώνιο και Σταθερό Πάσχα!!! Το δικό μας πέρασμα!!! Αμήν!!!
Σοφία Κατάρα-Ξυλογιαννοπούλου
Αφήστε μια απάντηση