Τη νύχτα που άρχισε να εφημερεύει το Φως

Χιονισμένη χριστουγεννιάτικη Βουδαπέστη! Στολισμένοι δρόμοι, χριστουγεννιάτικες αγορές, βιολιά παντού, ολόφωτα κτίρια, το κάστρο της Βούδας και το κτίριο του Κοινοβουλίου αντανακλούν στον ήρεμο Δούναβη που αιώνες τώρα κυλάει διασχίζοντας την καρδιά της Ευρώπης.

Τέσσερις σκούρες σκιές, τυλιγμένες με πολλές στρώσεις ρούχων, κινούνται βιαστικά στα ερημικά λόγω ώρας στενά της πόλης. Όσο βιαστικά επιτρέπει το χιόνι που γλιστράει! Στέκονται μπροστά σε ένα τριώροφο κτίριο. Κοιτάζονται απορημένα. Τη φάση αμηχανίας διακόπτει ένας φουριόζος καλοντυμένος νεαρός που σταματά στην ίδια πόρτα και πατάει κωδικό εισόδου.

-Excuse me! Συγγνώμη! Μήπως υπάρχει ορθόδοξη εκκλησία εδώ;

-Εh..yes, here it is, εδώ είναι! Θέλετε να μπείτε;

Το νεύμα των προσώπων τους φαίνεται μάλλον ειλικρινές, ο άγνωστος Ούγγρος τούς μπάζει στο κτίριο και ανεβαίνουν στον πρώτο όροφο. Είναι η ώρα που η Θεία Λειτουργία αρχίζει!

……….

-Βίκτωρας από το Victory!

-Ωραίο, πάτερ Βίκτωρα! Στο νησί μου η Μητρόπολη είναι αφιερωμένη στον άγιο Βίκτωρα.

-Αλήθεια; Σε ποιο νησί;

-Χίος, στο Αιγαίο ανατολικά, στα σύνορα προς Τουρκία.

-Ααα!! Έχω πάει! Με εκδρομικούς σάκους κάποτε με τη μελλοντική σύζυγό μου. Δεν το ήξερα! Δεν ήμουν ορθόδοξος χριστιανός τότε…

-Είστε Έλληνας;

-Όχι, Ούγγρος!

-Απίστευτο, μιλάτε εξαιρετικά! Ούτε υποψία προφοράς που να το προδίδει!

-Αγαπώ τα ελληνικά!

-Ούγγρος, κάτοικος της Βουδαπέστης με ισχυρή παρουσία ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, η Ορθοδοξία, η αναζήτηση πώς προέκυψε;

-Ποιος ξέρει πώς εμφανίζονται κάποια πράγματα στη ζωή… Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως δεν μου έφτανε η αλήθεια όπως τη ζούσα. Πίστευα στον Θεό. Όμως σε έναν Θεό που με φόβιζε λίγο. Φοβόμουν μην κάνω αμαρτία, αισθανόμουν συνέχεια ένοχος σε δικαστήριο, φοβόμουν πώς θα παρουσιαστώ στην κρίση του, έτρεμα μην χάσω τον Παράδεισο. Ένας βραχνάς…

-Καλό δεν ήταν αυτό; Δεν σας προφύλαξε;

-Πώς μπορεί κάτι να είναι καλό, όταν στηρίζεται στον φόβο; Αυτό με απομάκρυνε τότε, ο φόβος. Έψαχνα αγάπη! «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο» δεν λέει;  Όποιος αγαπάει, δεν φοβάται! Υπήρχε και κάτι άλλο που δεν με ικανοποιούσε. Μου έλεγαν θα υποφέρεις αυτό, αλλά μετά θα πας στον Παράδεισο για ανταμοιβή… Παζάρι ανταλλαγής μού φαινόταν! Καλύτερα άθεος, είπα!

-Και γίνατε άθεος;

-Ναι… Για χρόνια αρκετά.

-Και μετά;

-Μετά… η Αγάπη με βρήκε τελικά! Ο Θεός που αγαπά… Ψάχνοντας, διάβασα κάπου ότι ο Αδάμ και η Εύα βγήκαν από τον Παράδεισο με δική τους ελεύθερη απόφαση, εκείνοι απέρριψαν τη σχέση με τον Θεό. Όπως στην περίπτωση ανθρώπων που ηθελημένα αφήνουν ένα θερμαινόμενο δωμάτιο και βγαίνουν στο κρύο. Η αρρώστια, η φθορά, ο θάνατος που από τότε παρουσιάστηκε στον κόσμο δεν ήταν ποινή από τη θερμαντική πηγή του δωματίου, αλλά αποτέλεσμα της επιλογής τους. Και σεβασμού της από τον Θεό που ακόμα κι έτσι τους αγαπούσε! Από τότε εμείς οι απόγονοί τους γεννιόμαστε στο «ψύχος», κληρονομούμε την τραυματισμένη ανθρώπινη φύση. Το προπατορικό αμάρτημα με το οποίο γεννιόμαστε, όμως, δεν έχει την έννοια της τιμωρίας, αλλά της αιχμαλωσίας της ανθρώπινης φύσης στον θάνατο και στην αδυναμία. Και το Βάπτισμα είναι η αρχή της θεραπείας μέσω της σύνδεσής μας με τον αναστημένο Χριστό. Αυτό μάλιστα, έβγαζε νόημα! Κοίταξα το βιβλίο. Ήταν ενός ορθόδοξου θεολόγου.

-Είμαστε άρρωστοι από την αμαρτία, λοιπόν, και πάμε στο νοσοκομείο, την Εκκλησία..!

-Ακριβώς. Για να θεραπευτούμε και να Τον πλησιάσουμε! Γιατί με την αμαρτία Τον χάνουμε και μας λείπει. Μας λείπει Εκείνος που αγαπάμε!

-Και τα Χριστούγεννα; Έρχεται η Αγάπη στη γη;

-Ναι! Μέσα στο ψύχος του χειμώνα, πόσο βαθιά ζεσταίνει την καρδιά μας αυτή η γλυκιά αλήθεια! Η Δύση συνήθως εστιάζει μόνο στο Νήπιο Ιησού…

-Ψάχνει εκεί τη γλυκύτητα που της λείπει ίσως;

-Μπορεί! Ενώ η Ορθόδοξη Ανατολή, χωρίς να ξεχνά ότι ο Λόγος έγινε νήπιο και ανακλίθηκε στη φάτνη, βλέπει στα Χριστούγεννα το Φως που ήρθε και από τότε εφημερεύει, τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον θρίαμβό Του πάνω στο σκοτάδι, τη δική μας στροφή από τη νύχτα της αμαρτίας στο Φέγγος της Βασιλείας του Θεού…

Ανεπιτήδευτες και μελωδικές οι παιδικές φωνές έλυσαν αθέλητα τη συζήτηση, ανοίγοντας τη γιορτή.

«Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως….»

Ήταν σαν να επιβεβαίωναν απαλά τον τελευταίο του λόγο!

Δέσποινα Ανταράκη