Home » Νέα » Νέα » «Αυτή η πίστις στην Ενωση, αυτός ο Αγώνας, μας έτρεφε!»

«Αυτή η πίστις στην Ενωση, αυτός ο Αγώνας, μας έτρεφε!»

Ήταν Ιούνιος, έγινε μια ενέδρα στο χωριό, στην Κάτω Ζωδιά, και κάνανε συλλήψεις στο χωριό. Και ήρθαν, συνέλαβαν όλους τους καθηγητές μου, συνέλαβαν τον πατέρα μου, και συνέλαβαν κι εμένα, ένα κορίτσι. Και δεν ήξερα πού θα με πάρουν. Με οδήγησαν στον αστυνομικό σταθμό στου Μόρφου και είδα εκεί τους καθηγητές μου, είδα άλλους, κι εγώ ήμουν ένα κορίτσι μόνο μου, δεν είδα κανένα άλλο κορίτσι.

Και μετά από αυτό με πήραν στη Λεύκα –η Λεύκα ήταν τούρκικο χωριό. Ήταν ο Διοικητής εκεί πέρα και ήταν και η Αστυνομία, ο Αστυνομικός Σταθμός στη Λεύκα. Εκεί φοβήθηκα να πω την αλήθεια. Και με βάλανε εννέα κατηγορίες. Εννέα. Γιατί αυτά που με πιάσανε δεν ήταν φυλλάδια, να ρίξω στον κόσμο. Ήταν φυλλάδια που απευθυνόταν σε τομεάρχες. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Εγώ αρνήθηκα τα πάντα.

Όταν με βάλανε εκεί μέσα και μου δείξανε το κατηγορητήριο, έπρεπε να γίνει η δίκη μου. Η δίκη ήταν την τελευταία χρονιά του σχολείου, ήμουνα Γ΄ Λυκείου.

Τον δικηγόρο τον έβαλε η Οργάνωση, δεν βάζαμε εμείς. Ο δικηγόρος με βρήκε προηγουμένως και μου λέει:
«Άκου να σου πω κορίτσι μου. Οι κατηγορίες είναι πολύ βαριές. Εννέα κατηγορίες. Και οι κατηγορίες αυτές που έχεις κανονικά έχουν φυλάκιση. Κοίταξε να δεις παιδάκι μου. Θα σου απαγγείλει τις κατηγορίες ο Εισαγγελέας και θα σου πουν “Παραδέχεσαι ή δεν παραδέχεσαι;” Δεν θα πεις ούτε το ένα ούτε το άλλο. Θα πεις μία λέξη μόνο: “Μάλιστα!”. Εξαρτάται ο τρόπος που θα το πεις» μου λέει.

Αυστηρός ο Άγγλος ο δικαστής. Πρώτη φορά αναλάμβανε. Και μου λέει αυτό:
«Παραδέχεσθε ή δε παραδέχεσθε;»
«Μάλιστα!»
Άρχισε εμένα να μου λέει αυστηρά «Να προσέχεις, να μην κάνεις τίποτα..» διάφορα. Και η απάντηση… η απάντηση… Αφού μου μίλησε αυστηρά:
«Πέντε σελίνια πρόστιμο!»

Τα οποία δεν τα πλήρωσα εγώ, τα πλήρωσαν εκείνοι, η Οργάνωση. Και έκλεισε η δίκη. Οπότε, ούτε φυλακή, τίποτα. Και μετά παίρνω εντολή από την Οργάνωση «Πρέπει να φύγεις από την Κύπρο». Διότι ήμουν σεσημασμένη παντού, δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Και έφυγα από την Κύπρο 28 Οκτωβρίου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Θα πω κι αυτό, πολύ σημαντικό, το θυμάμαι σαν τώρα. Στη Γ΄ Γυμνασίου –επειδή Γ΄ Γυμνασίου είχα μπει στην Οργάνωση εγώ, και πολύ πριν ακόμα– στη Γ΄ Γυμνασίου είχαμε έναν καθηγητή της μουσικής. Και μας μάθαινε αυτό το τραγούδι:

Όταν ζει το παιδί μακριά απ’ τη Μάνα
πεθυμά την και κλαίει.
Και του πόνου χτυπά η πελώρια καμπάνα
και ο αντίλαλος λέει

ΕΝΩΣΙΣ! ΕΝΩΣΙΣ! ΕΝΩΣΙΣ!

Είμαι η Κύπρος, Μητέρα Ελλάδα.
Είμαι σπλάχνο, δικό σου παιδί.
Και στα χέρια κρατάω τη δάδα,
λευτεριά που καιρό νοσταλγεί.

Είμαι η Κύπρος, φαρμάκια που πίνω
κι όλο ζω μια ελπίδα χρυσή.
Πως θα ’ρθει κάποια μέρα να γίνω,
Μάνα Ελλάδα, δικό σου νησί.

Αυτό το τραγούδι που μας το ’πε ο καθηγητής μας, μας ενίσχυε στον αγώνα και στις διαδηλώσεις που κάμναμε. Φοβερά πράγματα. Τρεφόμασταν από αυτά τα πράγματα. Αυτή η πίστις στην Ένωση, αυτός ο Αγώνας, μας έτρεφε εμάς! Το ζούσαμε!

 

Προφορική μαρτυρία αγωνίστριας της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών).

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *