Έλα, καρδιά μου, χαμογέλασε…
Στενοχωριέσαι επειδή οι φίλοι σου δεν έχουν σταματήσει να τρώνε και να γλεντούν κι ας άρχισε Σαρακοστή;
Μαζεύεσαι επειδή εκείνοι έχουν αρχίσει να απομακρύνονται από εσένα;
Μαραζώνεις επειδή κάποια Σαββατόβραδα τα περνάς μοναχή σου;
Θυμώνεις που δεν καταλαβαίνουν την ανάγκη σου να ξυπνήσεις την Κυριακή νωρίς για να συναντήσεις τον Θεό σου;
Απογοητεύεσαι που δεν μπόρεσες να μοιραστείς μαζί τους τον ενθουσιασμό σου που κατάφερες να προσκυνήσεις την Τίμια Ζώνη της Παναγίας μας;
Φοβήθηκες να τους πεις πως περίμενες τέσσερις ώρες όρθια και καθόλου δεν κουράστηκες;
Από την άλλη… κι εσύ κάποιες φορές νιώθεις πως λυγίζεις απ’ όλα αυτά τα «πρέπει» που βάζεις στον εαυτό σου.
Να ξέρεις, χαρά μου, πως όλα αυτά που νιώθεις είναι φυσιολογικά και ανθρώπινα… και πως όλα αυτά τα «πρέπει» θα ελαφρώσουν, θα γλυκάνουν, θα μελώσουν, θα γενούν Φως, Ανάσταση, Ελπίδα, Χαρά όταν αφεθείς πραγματικά στην Αγάπη Εκείνου που ανέβηκε στον Σταυρό για Σένα.
Όταν Τον εμπιστευθείς ολοκληρωτικά, όταν Του φωνάξεις «Γενηθήτω το θέλημά Σου».
Και τότε και οι φίλοι σου θα δουν την Αλήθεια σου, θα νιώσουν την ειρήνη σου.
Και αν δεν τη νιώσουν, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα τους.
Μην ξεχνάς, όμως, ζωή μου, πόσο ευλογημένη είσαι εσύ που Τον έχεις ήδη γνωρίσει, που έχεις εισπνεύσει λιβάνι ευωδιαστό, που έχεις ανάψει αγιοκέρι ταπεινό στο σπιτικό Του, στην εκκλησιά, που έχεις ακούσει τον λόγο Του, που έχεις ενωθεί μαζί Του μεταλαμβάνοντας το Πανάχραντο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του…
Πόσο πραγματικά ευλογημένη είσαι και μόνο που υπάρχει Εκείνος στη ζωή σου και που δεν είσαι ποτέ μοναχή σου.
Κρατήσου από την Αγάπη Του, καρδιά μου, κι απλώς χαμογέλα…
Καλή κι ευλογημένη Σαρακοστή!
Νικολέττα Σκάλκου-Διαμαντίδη
Αφήστε μια απάντηση