Εκείνος, πήγε καλεσμένος σε έναν γάμο όπου, το κοινό ποτήρι του ζευγαριού, είχε χάσει το πρώτο του μεθυστικό άρωμα.
Το ζευγάρι δεν είχε υπολογίσει τις καλεσμένες θλίψεις που πίνουν και δεν χορταίνουν.
Νόμισε, έπειτα, πως τα κρασιά και οι άνθρωποι δεν θέλουν φροντίδα, μετά από το πρώτο απαστράπτον γέμισμα.
Το χειρότερο, όμως, ήταν πως άρχισαν σιγά-σιγά να μεριμνούν για τα δικά τους, ατομικά, παλιά ποτήρια…
Εκείνος, τα ήξερε όλα αυτά.
Τις καλεσμένες θλίψεις και το νερωμένο κρασί.
Την υπέροχη γεύση του κοινού ποτηριού και την πίκρα της απουσίας του.
Κυρίως, όμως, ήξερε πως, οι άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι για μόνοι.
Και χειρότερη μοναξιά από εκείνη των δύο μόνων, δεν υπάρχει.
Τότε, με έναν Του λόγο,
έγιναν πάλι το ποτήρι και το κρασί καινούργια στα χέρια τους.
Το ζευγάρι που έγινε πάλι ζευγάρι,
Τον ευχαρίστησε και Τον ρώτησε πώς έγινε αυτό.
«Έγινε» απάντησε Εκείνος «όταν Mε καλέσατε.
Γιατί, όταν Με πλησιάζετε, πλησιάζετε μοιραία και αναμεταξύ σας.»
Χαράλαμπος Πετρουλέας
Υπ.
Εξαιρετικό κείμενο!